Sztuka bizantyjska
Sztuka bizantyjska zamiennie nazywana jest również sztuką chrześcijańską. Jej początek datuje się na rok 330, wtedy też założono Konstantynopol. Tematyką sztuki bizantyjskiej były przede wszystkim postacie osób świętych. Swoje korzenie nurt ten wywodzi ze sztuki starożytnej. Rozwój bizantyjskiej sztuki ściśle powiązany był z wydarzeniami historycznymi oraz ideologią danego władcy. Sztuka bizantyjska dzielona jest na kilka okresów: jest to okres wczesnobizantyjski w tym czasie największy rozkwit dotyczył malowania ikon, trwał on do 843 roku. Po okresie wczesnobizantyjskim nastąpił wschodniobizantyjski szczególnie charakterystyczne dla tego okresu jest powstanie renesansu macedońskiego, czas ten datuje się jako złote czasy dla sztuki. Rozwijało się nie tylko malarstwo, rzeźbiarstwo, ale również mozaiki ścienne. Ostatnim okresem dla sztuki bizantyjskiej był okres późno bizantyjski w tym czasie zdobyto główne miasto stanowiące ośrodek sztuki i zniszczono wiele pięknych dzieł. Okres ten od panującej dynastii nazwano też renesansem Paleologów.