Kto pracuje w radiu

Poczynione inwestycje przez jednego braci Krzemińskich pozwoliły na wynajęcie na okres trzech lat lokalu na Nowym Rynku, kino, które tam powstało nosiło nazwę „Teatr Żywych Fotografii” podczas pokazów muzyka, która towarzyszyła widzom grana była z mechanicznego pianina. Dziewięćdziesiąt procent widzów w kinie to była klasa robotnicza, która bardzo przywiązała się do kina i chętnie je odwiedzała, pozostałe dziesięć procent to byli fabrykanci i przedsiębiorcy.

Słuchali oni bardzo długo informacji udzielanych przez pracownika zanim zdecydowali się obejrzeć żywe fotografie w kinie. Firma braci rozrastała się dobrym tempie, dysponowali dwoma projektorami i mieli kilku pracowników, to pozwoliło im to prowadzenie kina stałego oraz na jeżdżenie po całym kraju i robienie pokazów kina objazdowego, zawitali między innymi: Lublin, Białystok, Kalisz, Tomaszów Mazowiecki, Wilno. Pokazy były organizowane najczęściej w bardzo eleganckich salach, często również były to sale teatralne.

Duża popularność rosnące koszty sprawiały ze bilety również znacznie podrożały ceny wahały się między 35 kopiejek a 5 rubli. Seanse zyskały nową oprawę muzyczną i coraz częściej grała już na pokazie filmowym orkiestra. Ponieważ wyświetlane filmy miały napisy tylko w języku francuskim obok ekranu znajdowała się osoba, której zadaniem było objaśnianie tych napisów Jak również treści filmu. W lecie roku 1902, będąc znów w Paryżu brat Władysław zakupił kolejny projektor oraz kilkadziesiąt nowych filmów ręcznie kolorowanych.

Zrobił również coś co bardzo spodobało się publiczności, nagrał krótki filmik przedstawiający Jak wchodzi na scenę i dziękuje wszystkim osobom na Sali za przybycie, ten krótki filmik był wyświetlany na zakończenie każdego spektaklu i wzbudzał prawdziwy aplauz. W maju 1903 roku doszło do tragicznej sytuacji w Siedlcach, grupa kilku tysięcy osób, dla których nie starczyło biletów siłą wtargnęła na sale, od tego czasu musiała być wydawana zgoda gubernatora określająca porządek seansów.