Adaptacje – gatunek umierający.
Tagi dodane tego wpisu przez autora tekstu: adaptacje, coraz, mniejsza, popularność, rozmach, rzadziej, sfilmowano, wygasa
Coraz rzadziej powstają natomiast adaptacje telewizyjne literackich arcydzieł, może dlatego, że serial stał się obecnie tasiemcową bezkresną noowelą, a nawet naj dłuższa powieść ma swoje zakończenie, zależne tylko od woli autora, a nie ranking ów oglądalności. Dotarła jednak do nas nowa wersja Wojny i pokoju, na płytach DVD rozpowszechniana jest kolejna adaptacja Sagi rodu Forrsyte’ów. Telewizja publiczna pokazała całkiem niedawno świetną rosyjską ekranizację Mistrza i Małgorzaty w dziesięciu odcinkach. Do arcydzieła Bułłhakowa filmowcy – na czele z Andrzejem Wajdą – przymierzali się już nie raz. Serial w reżyserii Władimira Bortki oglądałem z zapartym tchem – najpierw jeszcze w oryginale, na płytach przywiezionych z Moskwy, a ostatnio już w naszej telewizji, gdzie pokazywano to znakomite dzieło zwykle o drugiej w nocy. Moskwa z lat trzydziestych wydaje się tu niesamowita, choć przerażająca. Małgorzata jest piękna, Mistrz bardzo wytworny, Woland zdumiewający, Behemot jak zwykle kontrowersyjny. Akcja toczy się wartko, a przecież nie tracimy walorów literackiego pierwowzoru. Kto obejrzał wszystkie odcinki, sięgnie na pewno do książki jeszcze raz, przy okazji może poznając kolejną wersję pozbawioną ingerencji cenzury.
W przeszłości zastanawiano się zawsze, czy adaptacja filmowa stanowić może zachętę do lektury. A gdyby tak odwrócić to pytanie?
Witkacy do pociągu
Jak z tego widać, obiecujące przedsięwzięcie dotyczy wyłącznie polskiej literatury współczesnej i rodzimej kinematografii. Nie będzie tu więc zapewne Zemsty ani Krzyżaków. Seria pomyślana jest skromnie, czytelnikom przyzwyczajonym do luksusu zabraknie, więc może filmowych fotosów. Książki są za to tanie i eleganckie, druk przyjemny dla oka, papier lekki – z powodzeniem można zabrać czterysta stron Witkacego na przykład do pociągu albo na wakacje.
Cieszy mnie ta seria, w której książka i film okazują się sojusznikami. I niech tak zostanie – niech film wspiera literaturę, a literatura promuje dobre kino. Wszyscy na tym zyskamy.