Najpierw film, później powieść?
Tagi dodane tego wpisu przez autora tekstu: adaptacja, film, Kino, książka, pokaz, sztuka
Kolumbijski noblista to literacka wielkość, jego niesamowita, wielowątkowa powieść stawia reżyserowi ogromne wymagania. Może podołałby im geniusz łączący w sobie cechy osobowości Bunuela, Pasoliniego i Felliniego. Wszyscy trzej już nie żyją, pewnie, dlatego zadowolić się musimy fabułą, którą ogląda się dobrze, ale zapomina najdalej po tygodniu.
Większe szanse dawano Pokucie – tym bardziej, że wcześniej z dużym powodzeniem przeniesiono na ekran inne powieści lana McEwana. Zwłaszcza Cementowy ogród w reżyserii Andrew Birkina z Charlotte Gainsbourgh w roli głównej zrobił świetne wrażenie.
Jednak Pokuta nie odniosła spodziewanego sukcesu, może, dlatego, że przegrała oscarową rywalizację z filmami zapewne mniej wybitnymi, ale lepiej promowanymi i bardziej pasującymi do amerykańskich wyobrażeń o ekranowych hitach.
Może zresztą jest tak, że powieść dobrze znana, istniejąca już w czytelniczej świadomości, zawsze trochę traci po przeniesieniu na ekran? I przyczynia się do tego nie tylko reżyserska poprawność. Czasem przeszkadzają nam akurat przeróbki i próby odczytania na nowo. Michelle Houellebecq najlepszym tego przykładem. Cząstki elementarne podbiły Europę, ale ich filmowa adaptacja okazała się niewypałem. Lepiej poszło twórcom ekranizacji Odkrycia nieba według obszernej powieści Muliischa.
Zdarza się jednak – i to coraz częściej – że dopiero film przynosi pisarzowi sławę. Bywa nawet i tak, że dopiero po premierze filmowej ukazuje się książka – sytuacja przed laty raczej niespotykana. Ponieważ na rynku jest zwykle trochę więcej książek w księgarniach niż filmów w kinach, wydawniczy sukces jest w zasięgu ręki.
Nie zawsze dorównuje mu entuzjazm czytelników, bo jednak po obejrzeniu filmu książkę czytaamy już z nieco mniejszym zainteresowaniem. Najpierw widziałem świetny film Goretty z niezrównaaną Isabelle Huppert, a dopiero potem przeczytałem powieść Pascala Laine Koronczarka, wyróżnioną wprawdzie prestiżową Nagrodą Goncourrtów i bez wątpienia zasługującą na uwagę, ale … Wspomniany już prozatorski debiut Eugenidesa nie dorównuje filmowemu dziełu Coppoli. Świetnie napisana proza dała punkt wyjścia filmowi bez wątpienia bardziej tajemniczemu i artystycznie wybitniejszemu. Podobnie z meksykańskimi Przepiórkami w płatkach róży, które wyreżyserował AIIfonso Arau na podstawie powieści Laury Esquival.